İçimizdeki Biz

Her şey önceden daha güzeldi. İnsanlar çocukluklarına boşuna özlem duymuyorlarmış meğer. Şimdilerde bunu daha iyi anlayabiliyorum. Bebekler ise en mutlularımızmış aslında. Taleplerini dile getiremiyorlar ama her istekleri yapılıyor sadece  ağlamamaları adına. Keyif onların keyfi. Bebek kalmak varmış  hayatta. Bırakın bebeği çocukluğa da razıyım. Hiçbir şeyin sorumluluğu olmadan sabahtan akşama kadar top peşinde   koşturmak. Annemin eve çağıracağı anın gelmemesini dilereyek toplara daha sertçe vurmak. Yemeği, içmeyi unutup saatlerce arkadaşlarla vakit geçirebilmek. Paha biçilemezdi. İki şey yok denecek kadar sınırlıydı. Sorumluluk alanında taşınan yükler ve çıkar kavgaları. Çocuklar paylaşmayı en iyi bilenlerimizdi çünkü. Çocukken paylaşamadığımız, kavgaya dönüştürdüklerimiz o kadar masum ve sevimliydi ki oyun içi kavgalardan öte değildi.

Çok hasta olurdum bünye zayıf malum. En korktuğum şey ise annemin eve top koşturduktan sonra döndüğümde terlediğimi hissetmesiydi. İşte benim çocukluk mutluluklarımın sınırları ve korkularımın yörüngesi ve çapıydı. Çocukların korku duyduğu şeylerin masumluğu, sorumluluklarının sınırlılığı, kavgalarının nedenleri , mutsuzlukları o kadar masum ki .Plastik topu patlamasın diyerekten top oynamama ruh halini  en son benim nesil yaşamıştır herhalde. Çocukluk deyip geçemeyeceğimiz o kadar sağlam kardeşlikler, o kadar mutlu anılar var ki, öyle özlüyorum ki insanın okula gitmek istemediği ,hastalık numarası yaptığı günleri. En sevdiğimiz günlerdi kar yağdıktan sonraki tatiller. Felekten bir gün denir ya işte tam da ondan .  Hayatın zor yüzünü görmeden  bir sonraki gün için tatil ümidinin ne demek olduğunu sadece çocukluğumuz bilebilir. Her şeyimiz eşitti, çıkar kavgamız yoktu, bencillik yoktu, küslükler desen saatlerle sınırlıydı, o başarılı bu başarısız yoktu. Özgürlüktü çocukluk. Çocuk çok çalış, para kazan ,ideallerine koş, hayata tutun, bencilleş, hayatını paylaşma, değerlerini yitir onlar da neymiş diyen bir sistem o günde vardı bugünde var. Ama o zamanlar bu kavramlar sevmediğimiz oyunları oynamamak kadar uzaktı. Hayal dünyamız soyadımızdı.

Çok daha mutluydum. Bu kadar değer verilmeyecek , insanı hayattan soğutan insanlar da yoktu. Çünkü hepsi birer çocuktu, saftı. Emin olun mutluluklarımızın çapı giderek küçüldü o güzel günlerden sonra. Her şey zorlaştı. Yaşam kavgası lakaplı savaş kendini iyiden iyiye hissettirdi. Umut ettiklerimizin sayısı giderek arttı belki ama pişmanlıklarımız onları gölge de bıraktı. Mutluluklarımız kendi mutluluğumuzu kırarak kabuk değiştirdi. Sevdiklerimizin umutları yeni amaç oldu. Dünyanın kirli yüzü giderek daha da görünür oldu. Çünkü üzülerek söylüyorum ki büyüdük. Doğum gününde aldığı hediyelerde bile arkadaşlarını özümseyen, ne alırlarsa alsınlar daha uygunlarıyla değiştirmek yerine “büyüyünce giyerim onlar benim arkadaşlarımın hediyeleri” diyerek saatlerce ağlayabilen çocuklardan, doğum günlerini sadece sosyal medyadan takip ettiğimiz sözüm ona yetişkinlerin olduğu dönemlere geldik. En acısı da bu. Kirlenen dünyanın yüzünü daha da kirletmek bu olsa gerek. Biz büyüdük diye dünya kirlenmiyor. Kirli zihinler büyüklü küçüklü dünyayı kirletiyor. Bu nedenle diyorum  ki çok ufak da olsa bir yanımızı çocuk bırakalım. Varsın büyümesin. Bu kirlenmişliğe karşı duruşumuz olsun o içimizde hep küçük kalan çocuk. Temiz duygu nedir insanlık nedir öğretir bize gün geçtikçe kim bilir.

Kimbilir mutlu yarınlar dedikleri de bu yolla gelir belki.